Ze is het zat, zegt ze, dat jobhoppen. Annet (35) is voor haar gevoel al ontelbaar vaak van baan gewisseld. Telkens verveelt ze zich na nog geen anderhalf jaar. Dat geldt ook voor haar huidige werk. Ze heeft daardoor ’s ochtends nauwelijks energie om erheen te gaan. Haar omgeving en met name haar familie vinden het maar raar dat ze steeds wisselt. ‘Heb je nou nog je draai niet gevonden?’ vragen ze. En: ‘Is het geen kwestie van even doorzetten?’
Ik probeer te ontdekken waarom ze steeds weggaat. Past het soort werk niet bij haar, of is het iets anders? In de functie van officemanager doet ze redelijk solitair regelwerk. Als ze dit saai vindt, waar wordt ze dan wél blij van?
Annet vertelt me hoe ze tijdens haar vakantie genoot van schilderen en boetseren. Ze creëerde haar kunst wanneer ze zin had en kon tussendoor met de groep overleggen over de technieken. In gedachten deel ik Annet in volgens het MBTI-model, waarmee je persoonlijkheidskenmerken van mensen in kaart kunt brengen. Wat ik bij haar duidelijk zie, is ‘Extraversie’, omdat ze graag werkt met andere mensen, en ‘Perceiving’, omdat ze houdt van flexibel werken. Net die dingen die ze in haar werk steeds niet vindt.
Stem van de familie
Na een aantal sessies realiseert Annet zich iets essentieels: hoe sterk de stem van haar familie nog klinkt als het om werk gaat. ‘Als je maar wilt, kun je alles.’ En: ‘Maak nou eens iets áf!’ Annet heeft haar loyale en resultaatgerichte vader als voorbeeld, die altijd bij hetzelfde bedrijf heeft gewerkt. Om die reden voelt het jobhoppen niet goed. Maar heel ander werk gaan doen – iets wat niet aansluit op haar studie – vindt ze ook slap.
Daarmee doet ze zichzelf tekort, vind ik. Alsof een deel van wat ze wil en voelt er niet mag zijn. Ik werk veel met hoogsensitieve personen en vermoed dat Annet ook een HSP is. En dat ze, zoals veel HSP’s, al van jongs af aan haar gevoelige kant heeft onderdrukt en zich heeft aangepast aan de omgeving. Een natuurlijk overlevingsmechanisme dat vaak op latere leeftijd niet meer houdbaar is. Daar zou haar gebrek aan energie wel eens vandaan kunnen komen.
Haar ‘Voelbrein’
Tijdens volgende sessies probeer ik Annet meer connectie te laten maken met haar ‘voelbrein’. Bij cliënten is er vaak één belangrijke vraag die hen van denken naar voelen brengt: hoe is dit alles een probleem voor jou? Annet antwoordt dat ze bang is dat ze door al dat gejobhop niet serieus genomen wordt. Dat is welgemeend, maar het is niet háár antwoord. Ze geeft ermee aan dat haar voornaamste zorg is wat de buitenwereld vindt. Maar ik wil weten waarom het voor háár een probleem is. Dus gaan we daar in de volgende sessies steeds wat verder op in.
En dan, tijdens de vierde sessie, realiseert ze zich dat ze het zélf eigenlijk helemaal niet zo erg vindt, dat jobhoppen. Misschien een beetje onhandig, maar zeker niet vervelend. ‘Ik houd van afwisseling,’ zegt ze. ‘Ik vind het leuk om nieuwe mensen te leren kennen.’
Dan stel ik de vervolgvraag: wat zou ik aan haar merken als ze een baan had die meer past bij wat ze op voelniveau zoekt? Door haar die situatie te laten visualiseren, help ik haar bij het formuleren van een antwoord. Annet vertelt dat ze een groep mensen voor zich ziet met wie ze kan overleggen en sparren. ‘Wat geeft dát veel energie!’ zegt ze. Precies wat er ontbreekt als ze nu ’s ochtends opstaat. Dan denkt ze: wie zit er nou op mij te wachten?
We concluderen dat ze haar ‘hoe het hoort’-overtuiging kan gaan inruilen voor een ‘wat werkt wél’. Het resultaat: van solistisch werk gaat Annet naar een baan waarin ze te maken heeft met mensen uit alle lagen van de organisatie. Ze weet nu dat, als deze baan ook weer gaat vervelen, ze mág twijfelen. En zo nodig gewoon weer verder mag zoeken naar wat zíj nodig heeft om zich goed te voelen.
Annet heet in werkelijkheid anders.
Over de coach Babs Geurts
Psycholoog Babs Geurts coacht op het gebied van loopbaan, quarterlife en ad(h)d. Wil je zelf een coach? Vind iemand die bij je past op Coachfinder.nl.
Van denken naar voelen
Een keuze kan weliswaar niet goed voelen, maar het brein is vaak geneigd daar met rationele overtuigen keihard tegenin te gaan, zegt Babs Geurts. Die frictie kan leiden tot vermoeidheid, geprikkeldheid en zelfs burn-out. ‘Cliënten die veel in hun hoofd zitten, haal ik met vragen van hun “denkbrein”, de neocortex, naar hun “voelbrein”, het limbisch systeem en de hersenstam. De vraag “Waarom is dit een probleem voor jóú?” werkt goed doordat je mensen daarmee laat voelen wat ze echt zelf willen, los van externe verwachtingen en oordelen. Die overstap zie ik vaak tijdens een sessie gebeuren. Cliënten ontspannen; ze gaan rustiger ademen, ze gapen en lachen, de schouders zakken wat lager. Meestal zeggen ze ruimte te ervaren. Ruimte om hun leven naar eigen idee in te richten, op gevoel en ongeacht wat de omgeving vindt.’
